Keluar Dari Bayang Perkauman

Ketakadilan dianggap golongan muda kaum Cina lumrah, pendapat sebegini tidak sukar difahami di Malaysia yang dilanda racisme. Sebenarnya, fenomena tidak adil itu merata-rata, tidak sukar juga dibayangi bahawa golongan muda kaum Melayu juga menganggap dirinya tidak dilayan secara adil; begitu juga pendapat itu dengan golongan muda kaum India; secara intuisi, golongan muda Iban, Kadazan juga berpendapat sedemikian.

Mengapa begitu? Yang disebut sebagai adil itu, senang dikemukakan di atas cara pembahagian kek ekonomi di dalam masyarakat utilitarian yang terlalu mengira, maka wujudlah Dasar Ekonomi Baru. Rusuhan kaum yang melimpahkan darah itu telah 36 tahun berlalu , orangramai diingati supaya tidak mengulangi tragedi yang sama pada pilihanraya kebelakangan ini. Tetapi, secara kaburnya, kita di dalam pergualan inter-kaum wujud terlalu banyak pantang-larang, selalu mengabaikan isu perkauman yang disebut sebagai sensitive itu.

Akan tetapi tidak membangkitkan di dalam konteks inter-kaum tidak bermakna tidak membincang juga dalam konteks intra-kaum. Golongan muda kaum Cina selalu mengeluarkan kewibawaan rajinnya kaum Cina sebagai ketinggian diri untuk merendah-rendahkan orang lain di khayalak publik. Boleh dibayangkan, orang lain juga akan merendahkan kaum Cina dengan ketinggian masing-masing. Sebenarnya, cara yang meninggikan diri dan merendahkan orang lain mengikut perkauman ini sangatlah cetek. Tetapi kerajaan Malaysia kini terdiri daripada parti-parti politik utama yang menggunakan perkauman sebagai identity. Yang dimaksudkan kerajaan itu adalah yang terpilih rakyat setiap 5 tahun yang berupa majoriti ahli Parlimen. Seakan-akan perkauman itu takdir rakyat Malaysia yang tidak dapat dielak. Mengaji semula sejarah, jelaslah bagaimana datangnya struktur kerajaan sekarang.

Kita selalu mengatakan bahawa Malaysia terdiri daripada 3 suku kaum utama, ini sebenarnya menonjolkan titik buta racisme. Yang dianggap sememangnya itu, sebenarnya teori terpesong yang dipermudahkan. Abaikan perbezaan antara konsep kaum dan bangsa sementara, yang dikatakan 3 utama itu telah mengetepikan bangsa minorityi, yang digolongkan sebagai minoriti itu sudah tentu berasa tidak sedap hati. Orangramai memuji multi-etnik di permukaan, tetapi merupakan ahli kaum masing-masing di dalam.

Memandang dari skop majoriti dan minoriti, jelas bahawa majoriti itu menang, tidak hairanlah sesetengah orang suka mengalu-alukan pertambahan populasi, seolah-olah lebihnya kandungan lebihnya manfaat. Minoriti tunduk kepada majoriti adalah kebiasaan; majoriti menghormati minoriti adalah jarang.

Mungkin kita harus membahagikan kek ekonomi berdasarkan pendapatan daripada berdasarkan kaum. Jika sistem kuota yang berperanan melingdung tidak bersifat perkauman, mungkin ia tidak begitu menjijikkan. Kita harus mengetahui bahawa jika ambil kaum sebagai pengukur miskin kaya, selalunya ini akan ditutupi pelbagai korupsi yang besar angkanya. Kita perhatikan bahawa yang elit memandu kereta mewah dan dudk dalam banglo, dikontraskan dengan rumah atap yang bocor, jurang miskin kaya tidaklah dikurangkan dengan perlaksanaan DEP yang menitikberatkan perkauman. Mungkin peristiwa 13 May digolongkan sebagai rusuhan perkauman tidak menepati puncanya.

Perhatikan governmen di antarabangsa, parti politik yang berdasarkan perkauman biasanya tidak kukuh dasarnya. Keistimewaan persekutu Barisan Nasional mungkin dapat terus maju, tetapi parti politik yang membawa unsur perkauman sememangnya bukan sesuatu yang mencerminkan keadilan. Berapa lama lagi kerajaan BN dapat bertahan sangatlah bergantung keberaniannya untuk memansuhkan unsur-unsur perkauman ini. Kita dapat keluar dari bayang perkauman sekiranya semua rakyat berhasrat sama. Malangnya rakyat kini terbaham racisme yang ekstrim dan tidak sedar, maka keluar atau tidak itu bukanlah isu.

Harapan untuk kerajaan yang kuat tidak boleh bergantung kepada cara bersekutu yang kurang kukuh. Walaupun yang memiliki kuasa mementingkan semangat berunding, akan tetapi, berapa banyak perundingan dapat berhasil berdasarkan perkauman? Ini sebenarnya sangat merisaukan.

(Nanyang Siang Pau 10 Julai 2005)

{多数少数 如何协商? }

华裔子弟总爱以为{觉得}受到不公平待遇，这种想法在种族主义横行的大马{我国}是不难理解的。事实上，不公平的现象是到处充斥着的{可见}，不难想象马裔{来}子弟也一样以为受到不公平待遇；印裔子弟也显{然}而易见地{也}有同样想法；{依此类推，}伊班、卡达山裔子弟依此类推也会有同样的想法。

为何有这么一说？所谓公平，在斤斤计较的功利社会里，很容易体现在分享经济蛋糕的切割法上，于是{便}有了新经济政策。到今天，那场引发流血的种族冲突已经过了三十六{36}年，在{然而，直至最}近年的全国大选，总{还是}要提醒大家如何确保不会发生同样{类似}的悲剧。可是，在隐隐约约间，我们在跨种族的交谈中，总会有太多避忌，都{而}绕过那些所谓的种族敏感的问题。

但是，在跨种族的交谈不提，{并}不代表在同样{一}族群内不谈。华裔子弟在很多场合内{里，}就会很种族优越感的{地}以那套笼统的华人勤劳论来有意无意地贬低他人。{；}可以想象，他人当然也会以自{本}身的优越感来贬低华人。其实，这些以种族作为提高自己或贬低别人的价值观，是非常的狭隘的。//偏偏大马现今的政府却是以种族作为识别的各大党{由族基政党}组成的。所谓政府，当然就是指那由约五年一次，经由全民踊跃投票所选择出来，组成占国会大多数的{那}一帮{批}人。似乎以种族为依归{，似乎}是大马人{无法}避免不了的命运。重溯历史，当然可以知道现今政府的架构的由来。

我们朗朗上口的{说}马来西亚是由三大民族组成的，其实就充分地显示了{露}种族主义的盲{特}点。大家深以为然的一{这}句话，其实是简化了的歪理。姑勿论民族与种族的定义有什么差别，此三大{民族}，基本上就排斥了所谓的{一些}少数民族，以为自己是{认为}少数的人们，{民族}心里肯定并不好受。大家表面上赞颂多元，动辄以多元种族的国家自居，骨{子}里却是以己为尊的种族主义者。

{多数尊重少数？}
以多数少数来看，明显就是最多者胜，难怪很有一些人爱{大力}鼓动多多生育，仿佛期望生得最多，就可以获得最多的权益。这一点，就是功利主义的原则：最大的善就是最大多数人的幸福快乐。少数服从多数，在民主社会是天经地义；多数尊重少数，却显得是窘迫尴尬。

也许，以种族作为分{切}经济蛋糕的依归{准则}，不如以人均收入来定资源的分配。{；}固打制的保护性要是不涂上种族的色彩，令人厌恶的程度或许会大幅度下降。要知道以种族的贫富来作准则，往往会被巨大的数字所掩盖{饰而}而舞弊{病}丛生。今天看到的所谓{社会}精英份子驾洋{汽}车住洋房，对照{住}漏水的亚答屋顶{的贫民}，贫富的县殊并没有因为新经济政策的施行而大有改善。从这点看来{因此}，也许把五一三事件归咎{说成是}种族不和，并没有真正的发掘到{出}源头。

纵观世界上的政府，种族主义浓厚{强烈}的政党往往是不大{很难}站得住脚的。马来西亚独特的联盟－国民阵线政府或许可以{会}继续驰骋，然而以种族作为政党的条件毕竟是非正义的，国阵政府以同样的方式还能维持多久，{惟日后民主政治的演进，在}很大程度上取决于有无勇气抛弃种族主义。而能否{的标签而}走出种族主义的阴影，很大程度上是有赖全民的意愿的。可惜如今的全民，处处是苟且在跋扈的种族主义而不自知，当然也说不上走不走出了。{；去民族色彩，需要极大的政治勇气。}

期望一个强大的政府，又怎能寄托在不牢固的联盟方式？当权者或许会强调协商精神，然而，打种族牌时到底能顾及多少的协商，{确}实在是令人十分担忧的。
(10/7/2005)

English translation of the Chinese version of "Ignorant Speaker 1"

"The knower do not speak, the speaker do not know." --Laozi. DaoDeJing. Chapter 56

Never write for a column before, should make good use of this golden oppurtunity, the burning flame of proudness is high up.

This open liner may scare the readers off, killing any desire to read even a line further. But, this may fish some criticizes. Of course, my experience as a reader tought me the dry bean curd at the back page of paper seldom make any serious progress. Further more, the majorities only browse through without thinking. Therefore, any high flame may extinguish after the rainfall. With that kind of preparation, to keep on writing this is to prepare for the worst.

The ancient wisdom of Laozi's TaoDeJing are forgotten by the modern, the need to re-knowing persist. But who of the busy with daily life will read this 25 centuries old text? The modern knowledge is expanding tremendously, even after the formal primary, secondary and tertiary education, one cannot grasp enough knowledge, and the cyberworld is expanding by the speed of 10000X.

But knowledge in cyberworld consist many craps. Rationally speaking, with the "success" of the near 100 year of industrialization we should have lived better, but one may think otherwise.

Why is language cannot be separated from human being? It may serve as a medium for certain ideals beside information trasfer. But the mis-use of language is just too much, causing the language became a weapon to kill.

A beautiful life is an ideal goal for all. But during goal setting, the beautiful ideals become rather rugged relationships.

For an instance, one target to reach certain achievement by certain age. Put it in another words, to own house and car before marriage, to earn the 1st bucket of gold nuggets before 30, to get retired by 45 and travel to the whole world then, ect. And, fallen into the pitfall that set by oneself, rolling in the world to achieve the set targets. The example shown may not bring happiness of achieving, but all the hurtful side effects along the process of achieving. And, whether one achieved it is not solely depends on the efforts and methods.

It is as though setting goal is not good. Actually, this is not to show the dark side of setting goals, but how to set goals. Define the life using some figures seem convenient enough, one only need to lies all data and crack one's head to achieve the set number. But, how will the hardened number be beautiful?

LaoZi says: Dao gives birth to one, one gives birth to two, two gives birth to three, three gives birth to all. This must not be understood as some hardened number, contrary to it, the source of all is where the ideal lies, to give up the primordial and search for the deravatives, is doomed to dissappointment. All love Truth, Good and Beauty, but not neccessary know how to do to suit, when a coloured glass is in front of one, how can one sees the world in its true colour?

As young as the writer is, LaoZi should not be his discussion. But even the old folks today are not neccessarily grasped what LaoZi explicates as clear natural Wuwei (Not-doing). Therefore, dare to talk nonsense here. Readers can just ignore it, for this seemingly irresponsible attitude yield the column title of Ignorant Speaker.

Hence the introduction.

(Published in Nanyang Siang Pau, 26th June 2005 Sunday in Time page)

模糊的脸孔

模糊的脸孔背后是位于中国河南省的中岳庙

言者不知 开场白

知者不言，言者不知。
――《老子道德经·五十六章》

从来没有写过专栏，如今得到这次良机，很有要吐气扬眉的气焰。

这么一句话作开场白，也许会令读的人马上却步，再没有对如此炫耀的文字多看一行的意愿。但是，也可能就因为这么一笔而引起找茬的兴趣。当然，以我作为读者的经验，报纸上的豆腐干{小专栏}能有大作为的毕竟是极少数。何况，沉默的大多数总是冷漠地浏览，不作深思。因此，无论再高的气焰，恐怕也会经日晒雨淋而消沉。既然心中已有此打算，写下去的心情就有了最坏的准备。

字字玑珠的老子道德经已为现代人淡忘，大有重新认识的必要。然而庸庸碌碌的繁忙工作，有谁愿意老老实实地参悟二十五{25}个世纪前的经典？现代的知识日新月异，就算完成了正规的小、中、大学教育，也无法确切的掌握足够的现代知识，何况网路正以十百千万倍速的增长向现代人席卷而来。

殊不知那些所谓知识，很多是资讯垃圾，根本没有道理可言。按理说，人类近百年来工业化的“成功”，应当是给世界带来美好的生活境界，但是{不过}，大家都觉得好象并非那么一回事。

滥用语言
语言，为何是人类脱离不得的特质？为的除了转达讯{信}息，也许是作为一设定理想的载体。可惜滥用语言的人太多太多，以致语言被污染得可以是杀人武器。

其实，美丽的人生，永远是追求理想的人们的目标。但是{不过}，在定下目标之际，原本是极为绚烂瑰丽的理想，赫然转化成串串剪不断理还乱的，{、}错综复杂{、}蓬草丛生的连带关系。

譬如定下要在某个人生阶段达到某种成就的目标。按照时髦的说法，就是要在结婚前有了自己的房子车子、{；}就是要在三十{30}岁前赚到第一桶金、就是要在四十五{45}岁提前退休环游世界等等。于是，就不免陷入了自设的泥沼里，在红尘中打滚，以求达到目标。列举的例子，带来的很可能不是实现目标的欢愉，而是在达到目标的过程中受到的伤害所引发的种种后遗症。何况，目标的实现与否，也不是单单从中的努力与手段可以决定。

这么说，好像立定人生目标不是好事。其实，要指出的不是设立目标的坏处，而是如何设立目标。用数字定义人生，好像是挺方便简易的，只要把所有的数据罗列，然后慢慢想法子如何达到那已定义的数字。然而，僵硬的数字如何可能美丽？

老子说：道生一，一生二，二生三，三生万物。这当然不能领会为僵硬的数字，反之，万物的源头，才是理想所在，人们舍本逐末，无疑是要失望的。人人都爱真善美，却未必认识如何做才符合真善美，当有色眼镜架在鼻梁上，看到的世界又如何显示本来面目呢？

以笔者的嫩稚岁数，其实不宜妄谈老子。然而，现时的老者，却也并不见得就可以把握好老子那种清净自然无为的理想。所以，胆敢在此咬牙切齿，胡说八道，想来看官们{读者}尽可以不当作一回事。这貌似不负责任的耍滑头，也就是为何栏名是“言者不知”的缘故。

是为序。

(马来西亚《南洋商报》星期日的《时潮》2005-6-26)